Не думай, чалавек, што ты забыты
У гэтым сьвеце, дзе хапае зла,
Што доля адвярнулася нібыта,
Ці зноў бачком у нечым абышла.
Не думай, што твой плён – пусты і марны,
І можна кінуць рупнасьці кайло.
Глядзі, як ранкам у нябёсах хмарных
Чароўнай кветкай сонца расьцьвіло.
За намі наглядаюць вочы Бога,
Яны заўжды не скупяцца сьвятлом.
Не думай, што ў тупік вядзе дарога,
Што ўсё ў быцьці людзей пайшло на злом.
Пакуль яшчэ прадвесьнікі не трубяць...
Жыві спакойна на сваёй зямлі,
Не думай, што цябе ніхто не любіць,
Лепш сам любоў да бліжняга сьпялі.
|
|
